Getoeter en gezeur

Hallo trouwe lezers,

Hier alweer een nieuw verslag. Ik blijf maar schrijven. Deze keer vanuit Danang.

Vanuit Hoh Chi Minh ben ik naar Dalat gereisd. De aankomst in Dalat was niet echt een groot succes. Ik nam vanuit Ho Chi Minh om half 11 's avonds een nachtbus want de bus zou er 8 uur over doen. Ik dacht: om half 7 's morgens aankomen en dan op mijn gemakkie een hostel zoeken. De bus kwam om precies 4.15 uur in de nacht aan. Slaapdronken werd ik de bus uit gebonjoured, mijn tas werd naar buiten gepleurd en ik was er nog niet uit of direct begon, zoals ik het tegenwoordig noem " de aanval van de motorbike-drivers".

"Where you go miss?"
" Motorbike miss?"
"Cheap hotel?"

Met z'n tienen stonden ze om mij, de enige blanke toerist, te dringen en te roepen. Ok, ik stond op een verder verlaten busstation en had geen idee waar ik naartoe moest. Naar het city-center dan maar. De onderhandeling begon. Meer dan 20.000 Dong moet je sowieso niet betalen, dus zij begonnen lekker op 50.000 Dong. Ik kreeg het naar 25.000 en vond het goed. Ik had er de energie niet meer voor.
Mijn driver rook naar alcohol en ik kreeg mijn helm niet echt vast, maar je moet toch wat om 4.15 uur 's nachts op een verlaten busstation, dus ik sprong maar eens achterop.
In Dalat is het ongeveer 15 graden kouder dan in de rest van het land en ik had mijn zomerse outfit nog aan. Lekker verkoelend ritje dus.
De driver dropte me in het centrum. Meer engels dan " motorbike miss" en "50.000 Dong" sprak deze meneer niet, of hij was het vergeten door de alcohol, dus aanwijzingen waar ik naartoe moest lopen kreeg ik er niet uit. Daar liep ik dan, in een verlaten, donkere stad, midden in de nacht. Gelijk begon "de aanval van de motorbike-drivers" weer. "Motorbike miss?" Zij waren dan weer wel op straat te vinden.
Ik probeerde uit te leggen dan ik net van een motorbike kwam en dat ik een hostel zocht, maar dit begrepen ze niet.
Na wat rondlopen vond ik uiteindelijk een straat met wat hotels en hostels en zowaar het hostel dat ik al op internet had gezien. Om 5.15 uur zat ik op het trapje van de ingang, wachtend tot de deuren open zouden gaan. Verkleumd, moe, hongerig.

Op dit soort momenten mis ik mijn reismaatje Tessa. Soms is alleen reizen helemaal niet leuk. Hoewel het allemaal " part of the experience" is en je er later om kan lachen, wil je op dit soort momenten echt niet alleen zijn. Het is in Dalat geen Bangkok of Ho Chi Minh. Alles is 's nachts dicht en verlaten, op de drivers en straathonden na. Niet echt een geruststellende omgeving.
Maar goed, ik was er en alles kwam weer goed.

Uitieindelijk ben ik maar 1 nachtje in Dalat gebeleven. De dag van aankomst kon ik niet heel veel, want het regende. Met een Belgisch stel
ben ik de volgende dag naar de Elephant Waterfall geweest. Wat een beetje een teleurstelling was, de waterval was namelijk bruin. Niet echt de kleur waarop je hoopt.
Eind van de middag ben ik weer met een nachtbus naar Danang gegaan.
Na een kort ritje van 16 uur ben ik vanmorgen aangekomen. Daar heb ik vandaag lekker een dagje op het strand vertoeft. Ook heb ik vrienden gemaakt met Anh, een vietnamese morotrbike-driver. Vandaag bracht hij me voor een heel schappelijk prijsje naar het strand en hij haalde me ook weer op.
Morgenochtend haalt hij me op in mijn hostel. Hij brengt me dan voor omgerekend 4 euro naar Hoi An, een plaatsje 30 km hieronder. Daar verblijf ik dan een nachtje. Ook stopt hij tussendoor nog bij de Marble Mountains, die ik dan kan bekijken. Hij heeft een heuse motor, niet zo'n lullig scooterje waar die drivers meestal op rijden. Ik voelde me reuze cool achetrop en hij rijdt heel voorzichtig. En hij spreekt engels, wat ook een voordeel is.

Ik lig inmiddels een beetje voor op reisschema. Ik denk dat ik Vietnam eerder ga verlaten dan gepland. Eigenlijk wilde ik nog 2 en halve week blijven en 1 juni naar Indonesie vliegen. Maar ik denk dat ik over een week of anderhalve week al ga vliegen. Ik vind Vietnam wel leuk, maar ik heb er nog niet echt een fantastisch gevoel bij. Ik had bijvoorbeeld veel meer met Cambodja. Met het landschap en de mensen, ook al is het landschap hier ook prachtig en ontmoet ik hier ook veel lieve mensen.
Eerlijk gezegd stoor ik me in dit land ontzettend aan het continue getoeter. Elk voertuig toetert de godganze dag. Ze toeteren als ze de hoek omgaan en ze toeteren als ze een ander voertuig passeren of naderen. Kan je je voorstellen? 90 miljoen Vietnamezen die de hele dag aan het toeteren zijn. Elke auto, elke scooter. Helemaal gestoord word ik ervan. Al een week lang hoor ik niks anders dan de hele dag getoeter. Ook in de kleine plaatsjes. Het is hun manier om te zeggen: pas op, ik kom eraan. Tsja. Dan kan ik ook wel zien, ja?! Als je in een nachtbus zit, die om de 5 seconden z'n keiharde toeter laat bulderen, komt er van slapen ook niet veel.
Ik weet het niet, ik heb nog niet echt "het gevoel" bij Vietnam.
Vandaar dat ik wat eerder naar Indonesie zal vliegen. Vanuit Hanoi vlieg ik dan naar Bali. Ik zal daar dan nog bijna 6 weken doorbrengen. Geen verkeerd vooruitzicht!

Ok, dit was het weer voor nu. Tot aan het volgende avontuur allemaal.

Liefs van Jonna